گلچینی از بهترین اشعار و دو بیتی فایز دشتی

خداوندا دلــــم از دین بــری شد   ،   اسیر دام زلف آن پــــــــری شد

پری دید و پریشــــان گشت فایـز    ،    پری را هرکه دید از دین بری شد

دلم را جز تو کس دلبر نباشد   ،   به جز شور تو ام در سر نباشد

دل فایز تو عمدا می‌کنی تنگ   ،   که تا جـای کس دیــــگر نباشد

دل آرامی که پــا بر دل گذارد   ،   ستم باشد که پا بر گِل گذارد

تمنـــــــایی که دارد یار فـــــایز   ،   قدم برچشم ما مشکل گذارد

سحر شبنم چو بر گیسوش افتـــــــــاد   ،   در عالم شورشـــی از بوش افتــــــــاد

خوش آن ساعت که فایز همچو گیسوش   ،   پریشـــــــان‌وار بر پهلوش افتــــــــــاد

نه هر چشمی ز جسمی می‌برد جان   ،   نه هر زلفی دلی سازد پریشان

نه هر دلبر ز فایز می‌برد دل   ،   رموز دلبری سری است پنهان

بگو با دلبــــــــــر ترسایــــــی امشــــب   ،   چه می‌شد گر که بی ترس آیی امشب

لبان خشــــــک فایــــــــــز را زرحمـــت   ،   به آن لعل لب تر… سایـــــــی امشب

زما آن چشــــم وابرو مـــــی برد دل   ،   لب و دندان و گیســــو مـــــی برد دل

بت فایـــــــز ز وضع و طـــــرز رفتـــــــار   ،   نه من دل داده‌ام اومـــــــی برد دل

پس از مرگم نخواهم‌های هایـــــی   ،   نه فـــــریادوفغـــــــان ونــه نوایــــــی

بگویی گشــــــته فایز کشـــتهٔ دل   ،   ندارد کشـــــتهٔ دل خونبهـــــــــایی

مرا تن زورق است وناخــــــدا دل   ،   در این کشور بوَد فــــــرمــانروا دل

برد فایـــــــز به منزل یا کنـــد غرق   ،   نمی‌دانــــم برد ما را کجـــــــا دل

مزن شانه به زلف پرشــکن را   ،   مپوش از سنبل تر یاســمن را

دل فایز وطن دارد درآن زلف   ،   مکن دور از وطن اهل وطن را

عجب دارم از آن زلف چلیپا   ،   که دارد صد هزاران دل درآن جا

بت فایز مزن شانه برآن زلف   ،   مکن ویرانه خود آن آشـیان‌ها

بهار آمد گلستان شد مطــــرا   ،   شدند از نو عنادل مست وشیــدا

جوانی کاش فایــز بد چوگلشن   ،   که هرساله شدی سرسبز و خضـرا

بتا آهسته تر بردار پــــا را   ،   از این دام بلا بردار مـــا را

سراغ نیمه جان داری ز فایز   ،   بیا بستان سرمنت خدا را

اگر خواهی بسوزانی جهان را   ،   رخی بنما بیفشان گیسوان را

بت فایز اشارت کن به ابروت   ،   بکش تیغ و بکش پیر و جوان را

به رخ جا داده‌ای زلف سیه را   ،   بکام عقرب افکندی تو مه را

که دیده عقرب جراره فایــز   ،   زند پهلو به ماه چهـارده را

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

بدست آن بت طاووس زیبــا

میان عاشقان شد فتنه برپا

دل فایز همیشه در هراس است

که ما کشته شویم و یار رسوا

به زیر پرده آن روی دل آرا

بود چون شمع درفانوس پیدا

دل فایز چو پروانه به دورش

مدامش سوختن باشد تمنـا

بگو آن قاصد نیکولقــا را

ببر بر دوستان پیغام مـا را

همان ساعت که دیدی یار فایز

بخاطر آوری این بینوا را

تنت همچو بلور و رخ بود گل

بیاض گردنت نسرین و سنبــــل

کمند گیسوان دلدار فایــــز

به هم پیچیده چون خط ترســل

بتا مهر تو جا بنمـــوده بر دل

دلم در چین زلفت کرده منـــزل

به دریای غمت غرق است فایز

ندانم کی رسد کشتی به ساحـل

قسم بر سوره والشمس واللیل

به غیر از تو ندارم با کسی میــل

کلام الله باشد خصم فایـــــز

اگر نامحرمی با تو کند سیـــــل

دو گیسوی تو جانا لیله القـــدر

بیاض گردن تو مطلع الفجـــــــر

ملایک تهنیت گویند فایـــــز

شب وصلت زالف شهر بهتـــــــر

به گردن هشته‌ای زلف چو زنجیر

گنه من دارم این گردن چه تقصیر

به گردن زلف چون زنجیر بـــردار

مکن فایز زجان و زندگی سیـــــر

بت نامهربان یــــار ستمگــــر

جفا جو سنگدل بیرحم کافــــر

بیا از کشتن فایز به پرهیـــــــز

بیندیش از حساب روز محشـــر

مسلسل حلقه حلقه روی دلبــر

دو گیسویش فتاده همچو عنبــر

دل فایز فشرده تـــــــار زلفش

چو رستم در نبرد هفت لشـــــکر

به دل گفتم مرو درکوی دلبــر

ره خود گیر ازاین سودا تو بگـــذر

دل فایز مگر تو پور زالـــــــــی

که داری تاب جنگ هفت لشـــکر

قدت طوبا لبت کوثر رخت حور

ازاین حسن خدایی چشم بــد دور

بت فایز زخوبی بی نیــــاز است:

بود سر تا قدم نور علی نــــــــــور

//Ashoora.ir|Faraj Begins